Making space for play
Ik heb me de vraag gesteld of PPL -sessies, zouden kunnen fungeren, als conceptuele ruimte voor spel en performance. Na praktijk en literatuuronderzoek is echter gebleken dat leerkrachten baad ervaren bij het maken van een afspraak, waarbij een specifiek tijdstip en bepaalde ruimte worden voorbehouden.
De ruimte is een afspraak voor spel.
. Hierbij leggen
concept zouden kunnen zijn voor het creëren van ruimte voor spel en performance als kunsteducatieve praktijk. Volgens onderzoek ... (bron) zijn leerkrachten vaak zo hard bezig met klasmanagement dat het 'idee van ruimte' niet genoeg blijkt. Het is dus bijna een voorwaarden tot spel om een ruimte en tijdstip in te plannen, idealiter buiten de eigen klas
The environment as education
De ruimte met hierin de interventies van Performance.Play.Lab zijn geïnspireerd op het idee achter 'ateliers' in Reggio Emilia scholen. Binnen deze pedagogie wordt de ruimte dat een atelier inneemt, gezien als mede-educator.
Een atelier is een ruimte voor kinderen, waar ze zich artistiek kunnen uitdrukken, door gebruik te maken van de 100 verschillende talen aanwezig in zichzelf. Binnen het gegeven van 'ateliers', is er telkens ook een 'atelierista' aanwezig of met andere woorden een leerkracht met artistieke achtergrond. Deze atelierista helpt de kinderen in hun artistieke zoektocht door een rol van gids op te nemen.
ateliers regio emilia + vrijplaatsen tobias frensen
De Fabrica Humani Corpuris: Fabrica of Fabric
Een fenomenologische benadering naar wat fascia zou kunnen zijn en betekenen
Dr. J.C. van der Wal arts, Anatoom – Embryoloog
Vesalius ziet de menselijke anatomie als een opbouwing van allemaal afzonderlijke delen. Jaap Van Der Wal vindt dat er dringend een update nodig is en geloofd in een meer holistische visie, waarbij hij het concept van het menselijk organismen verder gaat dan afzonderlijke bouwstenen. Fascia kan hierbij gezien worden als 'het weefwerk van het lichaam' (Levin 2018).
Als we fascia in de bredere zin bekijken, kunnen we stellen dat het een netwerk of systeem is, bestaand uit anatomisch herkenbare bindweefselstructuren dat in heel het lichaam aanwezig is en zowel de spieren, botten, zenuwen, bloedvaten en andere inwendige organen verbinden, ondersteunen en omsluiten in de vorm van lagen, membranen, fascia en omhullingen (Schleip 2012b , Stecco, 2018).
Het vormt het 'spanningsnetwerk' (Schleip 2012) van ons lichaam, waarin alle organen en structuren met elkaar verbonden zijn. Fascia kan zowel krachten geleiden en doorgeven, verbinden, scheiden en beweging mogelijk maken. Bron: (van der Wal, 2020)
" Fascia is the fabric of the body; not the vestments covering the corpus, but the warp and weft of the material "
(Stephen M. Levin, 2012)
"Fascia is het dichte onregelmatige bindweefsel dat elke
spier, zelfs de laatste myofibril, en elk afzonderlijk orgaan of lichaam omringt en verbindt, en
zo een continuïteit vormt door het hele lichaam"
(Schleip 2012b).
Fascia als metafoor voor architectuur, ruimte,.. bref een plek dus!
Fascia kan beschouwd worden als functionele architectuur voor continuïteit, connectiviteit en het creëren van ruimte. Het is een soort groot membraan of matrix van onze lichaamsorganisatie (van der Wal, 2020).
"De humani Corporis Fabrica Libri Septem: Fabrica, fascia als het gebouw van het menselijk lichaam" (van der Wal, 2020)
Wanneer de kinderen een playlab performance bijwonen ontstaat er een nieuwe ruimte. Een onzichtbare en voelbare plaats die fungeert als plek voor vrij spel, ontdekking, herontdekking en plezier. Deze ruimte is allesbehalve fysiek. Deze ruimte start zijn opbouw tijdens de voorbereidende fase van de kunsteducator (in dit geval mezelf) en eindigt bij het afronden van de performance. Het gaat om een wezenlijk en voelbaar concept.
Binnen het concept van 'ruimte', kunnen we dus stellen dat onze letterlijke 'eigen ruimte', niet vergeten mag worden. Tijdens het kunsteducatief werken wordt er telkens aandacht geschonken aan de verschillende aanwezige ruimtes, waaronder degene die het dichtste bij ons staat en we dagelijks met ons mee dragen, het lichaam.
Tape Paris is een beeldend, metaforisch werk ter illustratie van wat fascia nu kan betekenen binnen mijn onderzoek naar embodied, sensorieel performatief spel als kunsteducatieve praktijk.
Het is een installatiekunstwerk dat deel uitmaakt van een groepstentoonstelling 'Inside'. Het concept is gebaseerd op zowel de fysieke als psychologische 'innerlijkheid' (Numen / For Use » Paris, z.d.).
'De biomorfe huid van het werk doet me denken aan het eigen lichaam en de aanwezigheid van 'fascia'.
Bronnen:
van der Wal, J. (2020, mei). Fascie, systeem of weefsel – Over de Herkomst van Fascie. https://www.embryo.nl/. https://www.embryo.nl/upload/documents/artikelen-fascie/Van%20der%20Wal%20Fascie%20Fabrica%20of%20Fabric%20NL%202020.pdf
Numen / For Use » Paris. (z.d.). Numen. Geraadpleegd op 10 januari 2021, van http://www.numen.eu/installations/tape/paris/
Fascia – Het ‘orgaan van het Innerlijk?
'Plaats innemen, krijgen, verkrijgen en afstaan. Er ontstaat een spel binnen de ruimte, de eigen ruimte en die van een ander'.
Fascia onder een letterlijke loep omgeeft ons innerlijk, binnenste wezen en alles wat dit inhoud. Het is een weefwerk van ons lichaam, een beschermende bindweefselmantel waarin alle organen op een of andere manier met elkaar verweven zijn. Daarom kunnen we fascia gelijkstellen aan het 'orgaan van innerlijkheid'. De metaforische inkijk hiervan brengt ons naar een onderdeel dat uitmaakt van mijn onderzoek. Fascia bemiddeld, verbind en dicht letterlijk onze binnenkant. Dit innerlijke weefsel wordt in relatie gebracht aan een 'niet-wetenschappelijke, psychosomatisch lichaamsconcept' waarbij fascia door Dr. Andrew Taylor, wordt beschouwd als de ruimte van de ziel'. Een belangrijk deel in het creatieproces naar embodied, intuitive performance, binnen basisonderwijs is het spelen, (her)creëren en uitwisselen van plaats en ruimte(s).
Doorheen performance als kunsteducatieve praktijk, probeert men het kind veiligheid te bieden door een duidelijk start- en afsluitpunt van de ruimte aan te bieden. Je kunt het vergelijken met de kast van Narnia. Het openen van de kast, brengt ons in een andere wereld. Een ruimte waarin nieuwe regels gelden en de gewone dingen des levens terug herbekeken worden. Een plaats waar omdenken voorop staat en het kind een co-creatorschap aan mag gaan met de hoofdinitiator.
Naast de metafoor van fascia of de kast van Narnia als een soort virtuele, magische ruimte geld ook de eigen lichamelijkheid als dichtstbijzijnde ruimte. Deze wordt gestimuleerd door lichaamsbewustzijn aan te spreken. Door het kind bewust te maken van zijn eigen persoonlijke ruimte, kan de veiligheid, mogelijks vergroot worden om zo uit te wijken naar de zone van naaste ontwikkeling tijdens zowel de playlabs, performance als erna.
En wat met de fysieke ruimte.. Is die niet van belang?
'Performance als start voor binnentreden tot een nieuwe ruimte, als laboratorium voor veilig spelen, ontdekken, voelen, zien en horen'.
Niet elke school heeft een apart lokaal dat optimaal is voor het initiëren van performance als kunsteductatieve praktijk. Sommige scholen hebben niet veel meer te bieden dan hun eigen klaslokaal en een gedeelde speelplaats. Deze klaslokalen zitten vaak volgepropt met allerlei prikkels, die de ervaring van performance en gerichte playlabs in de weg kunnen staan.
Het concept van 'ruimte' hoeft niet meteen gelijk te staan aan een letterlijk, fysiek tastbaar lokaal. Toch kunnen we stellen dat een weldoordachte fysieke ruimte, spel kan versterken en verruimen. Zo werkt het automatisch licht op school wel eens in je nadeel,wanneer je wil spelen met verduistering om nabijheid, spanning en nieuwsgierigheid te creëren.
' The opportunities for play can be enhanced and extended, trough the careful design of space'
De letterlijk fysieke ruimte kent een aantal voorwaarden..
Performance als kunsteducatieve praktijk, gaat door in de polyvalente zaal. De ruimte is wit en staat vol met tafels en stoelen, die ik keer op keer, zorgvuldig opzij schuif. Één tafel wordt vrijgehouden voor het plaatsen van eventuele jassen en boekentassen. Op de witte tegels plaats ik een blauw opgevouwen, plastic zeil waarop de kinderen kunnen zitten bij het binnenkomen. Op die manier krijgt de fysiek aanwezige ruimte een duidelijk spelbord aangewezen. Deze structuur biedt een
Reactie plaatsen
Reacties